Wednesday, December 2, 2009

ေယာက္်ား ေဖါင္စီး၊ မိန္းမ မီးေန

ကေလးမီးဖြါးရတာ ဘယ့္ေလာက္ အႏၲရာယ္မ်ားလဲဆိုတာကို တင္စားေျပာလိုက္တဲ့ စကားပါ။ အေတာ္ကို မွန္ပါတယ္။ တကမာၻလံုး ၁ ႏွစ္ ၁ ႏွစ္၊ သန္းတ၀က္မက ကေလးမီးဖြါးရင္း ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြ ေသေနရဆဲပါ။ ဟိုအရင္ ေခတ္ေဟာင္းသမိုင္းမွာ ၁၀၀ မွာ ၁ ေယာက္ ေသခဲ့ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ၁၈၀၀ ခုႏွစ္မ်ား ကေတာ့ အဆိုးဆံုးမို႔ ၄၀%ေတာင္ ေသဆံုးရသတဲ့။ ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ၁% ရွိခဲ့တယ္။

ကေလးဖြါးရင္း မိခင္ေတြ ဘာ့လို႔ ေသဆံုးရသလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲမယ္ ေသြးသြန္ (ေသြးလြန္) တာက ထိပ္ဆံုးကပါ။ ေရာဂါပိုး၀င္တာက ဒုတိယ၊ ကိုယ္၀န္ပ်က္တာျဖစ္ျဖစ္ ဖ်က္တာျဖစ္ျဖစ္ မွားလို႔ ေသရတာကလဲ အေရအတြပ္မွာ ဒုတိယအဆင့္နဲ႔ အတူတူဘဲ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တံုး ကိုယ္ေတြေရာင္ ေသြးဖိအားေတြ တက္တဲ့ ကိုယ္၀န္ ေသြးဆိပ္တက္ ေရာဂါ ဆိုတာက တတိယ လိုက္တယ္။ ေမြးလမ္းကေန မေမြးႏိုင္လို႔က စတုတၴေနရာမွာ ရွိတယ္။

“ေယာက္်ား ေဖါင္စီး၊ မိန္းမ မီးေန” ဒီစကားက ေပၚတာ ၾကာျပီနဲ႔ တူပါတယ္။ ကေန႔ေခတ္မွာ ကေလး မီးဖြါးရတာက အဲေလာက္ အဖိတ္အစင္ မမ်ားေတာ့ပါ။ ပိုးသတ္ေဆးေတြ ေပၚလာတာရယ္၊ ေသြးသြင္း ေပးႏိုင္လာတာရယ္၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြကို ပိုျပီး ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္လာတာေတြေၾကာင့္ မေအေတြ အေသနဲလာရတာပါ။ အရင္ေလာက္ သိပ္မဆိုးေတာ့ဘူးေပါ့။

ဆိုးတယ္၊ မဆိုးဘူးဆိုတာကို တိတိက်က်ေျပာရင္ ေဆးပညာမွာ maternal mortality ratio (MMR) လို႔ ေခၚတာနဲ႔ စာရင္းေကာက္ တြက္ခ်က္ရတယ္။ ကေလး ၁ သိန္းေမြးတိုင္း ေမြးရင္းေသဆံုးရတဲ့ မိခင္ ဘယ္ေလာက္ ရွိလဲဆိုတာကို ေျပာတာပါ။

ကေလးမီးဖြါးျပီး ေသတယ္ဆိုတာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သိဒၶတၴေမြးျပီး၊ မယ္ေတာ္ မဟာမာယာေဒ၀ီ လဲ လုမၺိနီသာေမာ အင္ၾကင္းေတာထဲမွာ ေသဆံုးခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္က တကဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ပံုျပင္ေတြ၊ ၀တၴဳေတြထဲမွာလဲ တကူးတက ထည့္ေရးၾကတာ ေတြ႕ရပါမယ္။ မင္းသမီးေလး (စႏိုး၀ိႈက္) အေမက ဆံုးသြားလို႔ ဘုရင္က ေနာက္မိန္းမ ယူရတာက ေခ်ာေတာ့ ေခ်ာေပမဲ့ စိတ္က အက်ဥ္းတန္၊ ကေ၀ပညာလဲ တတ္သတဲ့။ စစ္နဲ႔ျငိမ္းခ်မ္းေရး ထဲမယ္ မင္းသား (အင္ဒရူး) ဇနီးဟာ သားေလး (နီကိုလိုင္) ကို ေမြးျပီး ေသဆံုးသြားရတယ္။ (အိုလီဗာ တြစ္) ကလဲ မိတဆိုးဘဲ မဟုတ္လား။

ရုပ္ရွင္ေတြမွာလဲ ပါတာဘဲ။ (ေဇာရိုး မ်က္ႏွာဖံုး)ထဲမယ္ လူဆိုးၾကီး (ရဖယ္လ္ မြန္တဲရိုး)ကေန (အလီနာ) အေမကို ျပစ္သတ္၊ ကေလးေမြရင္း ေသရတာလို႔ လိမ္ေျပာျပီး၊ ေမြးစားခဲ့တယ္။ (ဟယ္ရီေပၚတာ) ထဲမွာလဲ (ေလာ့ဒ္ ဗိုလ္ဒမ္ေမာ့တ္) ရဲ႕အေမ (မာရုပ္ ေဂါက္-ရစ္ဒယ္လ္) ကလဲ ကေလးေမြးျပီး ေသသြားရတယ္။

ထင္ၾကမဲ့အတိုင္း အဆိုးမွန္သမွ် အာရွ၊ အာဖရိကမွာဘဲေပါ့။ အေကာင္းဆံုးက အေအးဆံုးျဖစ္တဲ့ အိုက္စလန္ မွာ ၁ သိန္း ေမြးလို႔ ၁ ေယာက္ေတာင္မွ မေသဘူးတဲ့။ အေမရိကားမွာေတာ့ ၁၁ ေယာက္ေသတယ္။ ေသရတဲ့ မိခင္ ၉၀-၉၉% က ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြမွာပါ။ ဗမာျပည္ဟာ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ကတည္းက စာရင္း၀င္ခဲ့ရျပီး၊ ကေန႔အထိ ျပန္မထြက္ႏိုင္ေသးတဲ့ အဆင္းရဲဆံုးတိုင္းျပည္ LDC ျဖစ္တယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြထက္ LDC ေတြက အဆ ၃၀၀ ပိုဆိုးပါသတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ “မိန္းမမီးေန” ဆိုတာကို ဗမာစကားနဲ႔ တိတိက်က် ရွိေနေသးတာ ျဖစ္မွာေပါ့။

ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔အစည္းေတြျဖစ္တဲ့ WHO, UNICEF, UNFPA နဲ႔ ကမာၻ႔ဘဏ္တို႔က ျပဳစုထားတဲ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ စာရင္း အရဆိုရင္ ကေလး ၁ သိန္းအရွင္ေမြးရင္ မီးတြင္း ေသဆံုးရတဲ့ မိခင္ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္တာ ၆၅ ႏိုင္ငံ ရွိတဲ့ထဲမယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ၅၁၀ နဲ႔ပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ၁၀၀၀ ေက်ာ္ရွိတာ ၃၃ ႏိုင္ငံ၊ ၂ ေထာင္ေက်ာ္ ၆ ႏိုင္ငံနဲ႔ ဘိတ္ဆံုးဟာ ၃၇၀၀ နဲ႔က (ဆာရာလီအြန္) ျဖစ္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာက သုေတသနဆိုတာ အေတာ္ၾကီး နည္း၊ အေတာ္ၾကီး ခက္ခဲေနေသးတယ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြကေနသာ ကိုင္တြယ္ ထုတ္ျပန္ေလ့ရွိတဲ့အျပင္ မေကာင္းတဲ့ စာရင္းဆို မျပတတ္တဲ့ အက်င့္က ပါေနတယ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြလို႔ ေျပာတာကိုက မွားေနတယ္။ က်န္းမာေရး ျပႆနာကို ေကာင္းမြန္ တိုးတက္ေအာင္ ေျဖရွင္းရာမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြနဲ႔ က်န္းမာေရးနယ္မွာ လုပ္ေနၾကသူေတြခ်ည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ပါ။

မေအေတြ အေသနဲလာရတဲ့ တျခား အေရးၾကီးတဲ့ အေၾကာင္းတခုကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါ။ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ပိုဂရုစိုက္ေပးဘို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ လူမႈေရးအသိ ေကာင္းလာလို႔ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔ အစည္းေတြ၊ လူမႈေရး အသင္း အပင္းေတြ၊ အမ်ိဳးသမီး အစုအစည္းေတြဟာ ေနရာတိုင္းမွာ အေရးပါလွပါတယ္။ သူ႔အသိစိတ္နဲ႔သူ ဖြဲ႔ၾကရတာျဖစ္ဘို႔လဲ လိုပါမယ္။

CEDAW လို႔ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈမ်ိဳးစံု ပေပ်ာက္ေရး ေကာ္မတီဆိုတာရွိတယ္။ ကုလသမဂၢ ေအာက္ကပါ။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္က ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ကေန ၁၀၀၀ မွာ ၁ ေယာက္ ေသေနတာက ၂၀၀၀ မွာ ၁ ေယာက္သာ ေသေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ နယူးေယာ့မွာ ကတိေပးခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသလဲ။

လက္လွမ္းမီသေလာက္ စာရင္းလိုက္ရွာေတာ့ ၁၉၉၅ မွာ MMR ၁၇၀ ေယာက္လို႔ UNDP စာရင္းတခုမွာ ေတြ႕တယ္။ ၁၉၉၉ တံုးက (ဆာေဗး)လုပ္ေတာ့ ၂၅၅ ေယာက္လို႔ ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ ေတြ႔ရတာက ၁၉၉၀ မွာ ၅၈၀၊ ၂၀၀၀ မွာ ၃၆၀၊ ၂၀၀၇ မွာ ၃၂၀ ဆိုျပီး ေတြ႕ရတယ္။ ဒီထဲမွာ ၁၉၉၅ နဲ႔ ၁၉၉၉ က စာရင္းေတြကို ထည့္မေရးတာ သတိထားမိမွာပါ။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ပိုဆိုးသြာတဲ့ သေဘာျဖစ္ေနလို႔ စာရင္း မသြင္းေတာ့တာနဲ႔ တူတယ္။ မီးတြင္းမွာ ေသသြားရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ား စာရင္းေတာင္ အသြင္းမခံရပါလား။

သတင္းတို႔၊ စာရင္းတို႔ ထုတ္ျပန္ေတာ့ အရင္စာရင္းနဲ႔ ေနာက္စာရင္း ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ “တိုးတက္၊ ေကာင္းမြန္၊ ေအာင္ျမင္တယ္” ဆိုတာကို သိပ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ အေကာင္းေတြ တိုးလာေစ၊ အဆိုးေတြ နည္းလာေစဆိုမွ မ်က္ႏွာပန္းက လွမွာကိုး၊ သတိၾကီးၾကီး ထားတတ္ၾကတယ္။ သတိၾကီးတယ္ဆိုတာ ေကာင္းတာေပါ့။ သတင္းေရးသူေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသလို ကိုးကားတာကလဲ တမ်ိဳးတမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္ေနမွာပါဘဲ။ ဗမာျပည္မွာ စာရင္းဇယား၊ ကိန္းဂဏန္းဆိုတာ ကိုးကားခ်င္ရင္ ေလဖမ္း ဒန္းစီးရသလိုမ်ိဳးကိုး။

ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ၁ ႏွစ္မွာ ေမြးလူနာေပါင္း ၁႕၃ သန္းရွိပါတယ္။ ၂၀၀၅ ေမလ ၂ ရက္က (ဆင္ဟြာ) သတင္း ဌာနကေန က်န္းမာေရးဌာနကို ကိုးကားျပီး ျမိဳ႕နယ္ေပါင္း ၁၂၀ က၊ အိမ္ေထာင္စုေပါင္း ၂ သိန္းခြဲကို UNICEF နဲ႔ေပါင္းျပီး၊ ဆန္းစစ္မယ္လို႔ ပါတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ တံုးက ေမြးလူနာ ၁ သိန္းမွာ ေသရတဲ့ မိခင္ေပါင္းက ၄၃၀၀ ရွိတယ္လို႔ပါတယ္။ ၂၀၀၉ ဇႏၷ၀ါရီလ သတင္းတခုမွာ UN Population Fund (UNFPA) အဆိုအရ ႏွစ္တိုင္း မိခင္ေပါင္း ၃၈၀၀ ေသဆံုးေနရတယ္လို႔ ဆိုတယ္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြင္း ကေလးဖြါးရာမွာ ၅၇%ကဘဲ ၾကြမ္းက်င္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ေမြးၾကတယ္။ ေသဆံုးရသူေတြထဲက ၈၇% က ေတာပိုင္းမွာ ျဖစ္တယ္။ ေသသူေတြဟာ ေဆးရံု ေဆးခန္းမွာ ၁၀%၊ လမ္းမွာ ၂% နဲ႔ အိမ္မွာက ၈၈% ရွိတယ္လို႔ တိတိက်က် ေတြ႔တယ္။ သားဖြါး ဆရာမတေယာက္ဟာ ရြာ ၁၆ ရြာကို ၾကည့္ေပးေနရတယ္လို႔ပါ ေထာက္ျပတာ ေတြ႔ရတယ္။ ျပည္နယ္တခုမွာ အရံသားဖြါးဆရာမ ျဖစ္ေအာင္ သင္တန္းေပးတာ ၃ လစာကို ၁ ပါတ္ထဲ ေပးလိုက္သတဲ့။ ဒီလို သတင္းအမွန္မ်ိဳးက စာရင္းဇယား၊ သတင္းမ်ားမွာ ပါတာမဟုတ္ဘူး။

၂၀၀၉ ဇြန္လ တတိယပါတ္ထုတ္ (ျမန္မာ တိုင္းမ္) မွာ မိခင္ႏွင့္ကေလး က်န္းမာေရး တိုးတက္လာတယ္လို႔ ဖတ္ရတယ္။ သာဓုေခၚရမွာေပါ့။ တပါတည္း မွတ္ခ်က္ျပဳထားတာက တိုးတက္လာတယ္ ဆိုတာကို ကိန္း ဂဏန္းေတြနဲ႔ ျပမရဘူးတဲ့။ ဘာ့လိုလဲဆိုေတာ့ ခိုင္လံုတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ ရဘို႔ ခက္ခဲလို႔ပါတဲ့။ အားရွိစရာလို႔ ေျပာရမလားေတာ့ မသိဘူး၊ ဗမာျပည္ဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အဆိုးဆံုးျဖစ္ေပမဲ့ ၂၀၀၅ မွာ ၁၉၉၀ ကထက္ ၄၅႕၅% ေတာင္မွ ေလ်ာ့က်ခဲ့တယ္။ ၂၀၁၅ ေရာက္ရင္ မီးတြင္းေသႏွဳန္းကို ၄ ပံု ၃ ပံု ေလ်ာ့က်ေစရမယ္တဲ့။ ဒုတိယအၾကိမ္ သာဓုေခၚပါတယ္။

Dr. တင့္ေဆြ
၂-၁၂-၀၉


Related Posts :



11 comments:

Unknown said...
This comment has been removed by the author.
Unknown said...
This comment has been removed by the author.
Unknown said...

ဒီမီးေနသည္ ျပႆနာက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္ ဆရာ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေျပာတဲ့ ျပႆနာရဲ႔ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက AN Care ေကာင္းေကာင္း မယူႏုိင္လုိ႔ပဲလုိ႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ AN care ဘာလုိ႔ ေကာင္းေကာင္း မယူႏုိင္လဲ ဆုိတာထိေတာ့ ေမးစရာမလုိေတာ့ဘူးထင္ရဲ႔ ဆရာ။

ဒီခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ေတြကုိ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ သိမလဲ ဆုိေတာ့ မၾကာမတင္ကမွ နာမည္ၾကီးသြားတဲ့ လူနာလုိ ေသဆုံးျပီး ေပၚျပဴလာသတင္းေတြ ျဖစ္ကာမွပဲ Peri-operative assessment guidelines ေတြ တရား၀င္ခ်ဖုိ႔ စဥ္းစားသလုိ မေတာ္တဆ သတင္းနဲ႔ နာမည္ၾကီးလာမွပဲ ဒီ Protocols ေတြ Best Treatment Guidelines ေတြအတြက္ စဥ္းစားၾကလိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ။

ထုိနည္းလည္းေကာင္း Antibiotics ေတြ အရမ္းေပးတဲ့ ျပႆနာနဲ႔၊ ပုိက္ဆံေတာင္းလုိ႔ ေကာင္းေအာင္ မလုိအပ္ဘဲ အားေဆးထုိးတဲ့ ျပႆနာေတြပါ စင္ျမင့္ ေပၚေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ ေသာ(မနည္းေသာ ဆရာ၀န္မ်ားဟာ)သာမန္ ေသြးစုနာလုိ အနာမ်ိဳးေလးေတြအတြက္ steroids လိုေဆးမ်ိဳးကုိ Acute Adrenal Failure ျဖစ္ေစမဲ့ ပမာဏအထိ ေပးၾကတယ္။ ဂ်ီပီဆရာ၀န္ေလးတစ္ဦးဟာ BPH ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ Acute urinary retention ကုိ Diuretics ေတြ ေပးလုိ႔ ေျပာခဲ့ရဖူးတယ္။

တင္ပါးထဲ ေဆးထုိးရရင္ ပုိက္ဆံေတာင္းလုိ႔ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ယူဆၾကျပီး သာမန္အေအးမိ ဖ်ားနာတဲ့ လူနာတုိင္းကုိ diclofenac လုိ NSIADs ေတြကုိ Cardiac နဲ႔ renal ,GI problems ေတြကုိ ေကာင္းေကာင္း exclude မလုပ္ႏုိင္ပဲ နင္းကန္ေပးၾကတယ

Unknown said...

ဆရာက မိခင္ေတြ ေသဆုံးရမႈကုိ ကုိင္တြယ္ဖုိ႔ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားနဲ႔တင္ မလုံေလာက္ဘူး ဆုိေပမဲ့ က်န္းမာေရး ၀န္ထမ္းမ်ားရဲ႔ က်င့္၀တ္နဲ႔ ပညာရည္ဟာ ဦးစားေပး ေျဖရွင္းရမဲ့ ျပႆနာပါ။

protocols ေတြ Guidelines ေတြ principles ေတြ ၾကိဳၾကိဳတင္တင္ ခ်ထားရင္ မွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ non-ethic ပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ ထိန္းေက်ာင္းျပီးသား ျဖစ္သြားမယ္။ ဆမ ေပးရုံနဲ႔ မလုံေလာက္ေသးဘူး ယူဆရင္ ဆမကုိ upgrade လုပ္ဖုိ႔ မြမ္းမံသင္တန္းေတြ ၅ ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ ေပးမယ္ အေရးယူမယ္ တစ္ဆက္တည္းမွာ ပံ့ပုိးစရာရွိတာေတြ ပံ့ပုိးမယ္ (lab, instruments,salary) စတာမ်ိဳး စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ရင္ ဘယ္လုိေနမလဲ။ စသည္...

...ဆရာ့အျမင္ဘယ္လုိရွိပါသလဲ။

က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေလးသိလုိလွပါေၾကာင္း...

ေလးစားလ်က္

Anonymous said...

Among all the measures, female literacy rate is the most important index to improve in our country. While I worked at OG ward in Thin Gan Gyun San Pya Hospital, I haven't seen a single educated lady among emergency obstetric cases. Their education is primary school maximum. Most are from Dala and South Dagon townships. In fact, they are included in Yangon division. How is it possible? If we can improve that index, our very limited health resources both man power and capital will be easier to operate.

Unknown said...

ဆမ ငါးႏွစ္ အသိမ္းခံရတဲ့ ဆရာဝန္ၾကီးကိစၥကေတာ့ မတရားပါဘူး။ ေစတနာထားျပီး အသက္ အခ်ိန္မီ ကယ္ေပးမိတာေတာ့ ငဲ့သင့္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဝန္ မဟုတ္။ မတရား ခံရတာ စိတ္မေကာင္းလုိ႔ ေရးသြားပါတယ္။ လူနာမိဘေတြလဲ ေငြဘယ္ေလာက္ ေပးျပီး သတင္းေရးခုိင္းလဲမသိ။ သတင္းက စာေတာ္ေသာ၊ လူခ်စ္လူခင္မ်ားေသာ၊ ဆရာဆရာမမ်ား ခ်စ္ေသာ...နဲ႔ သက္ေသမျပထားတဲံ ေျမွာက္လံုးေတြ ပါေနတယ္။

Unknown said...

က်ေနာ္ အစက မိန္းကေလး မိဘေတြကုိ စာနာပါတယ္။ ခု ဆရာဝန္ၾကီး မတရား ခံလုိက္ရေတာ့ သူတုိ႔ကုိေတာင္ စိတ္ဆုိးခ်င္တယ္။ အူအတက္ေပါက္တယ္ထင္ျပီး အခ်ိန္မီ အသက္ကယ္ေပးခဲ့တာမွ မ်က္ႏွာမေထာက္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဆရာဝန္ လံုးဝ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ လူလူခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာလုိ႔။

အူအတက္ေပါက္တယ္ ယူဆရင္ မွားမွားမွန္မွႏ္ ခ်က္ခ်င္း ခြဲၾကတာ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ထံုးစံပဲ။ ကမၻာမွာေတာ့ မသိဘူး။ မွားရင္ ဖြင့္မိတဲ့ဗုိက္က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပိတ္လုိ႔ ရတယ္။ အူအတက္ ပုပ္တဲ့ ေပါက္တဲ့အထိ ျဖစ္သြားရင္ လူနာ ေသမွာမုိ႔လုိ႔ အခ်ိန္မဆြဲဘဲ ခြဲၾကတာပဲ။ ဒါကုိ သူ႔မိဘေတြ နားလည္သင့္ပါတယ္။

ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ရွိတာ ၾကိဳသိမသိကေတာ့ ဒီဆရာဝန္ၾကီးဟာ အၾကားအျမင္ဆရာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အေမက ေသခ်ာ ေစ့ေစ့စံုစံု မေျပာရင္ သူ မသိႏုိင္ဘူး။ လူနာက စကားမေျပာႏုိင္ဘူးဆုိရင္ လူနာရွင္က ဘာျဖစ္လဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ရွိျပီလဲဆုိတာ ေသခ်ာ ရွင္းျပရေတာ့မယ္။ စိတ္ပူေနလုိ႔ပါ၊ ေျခမကုိင္မိလက္မကုိင္မိ ျဖစ္ေနလုိ႔ ေသခ်ာ မေျပာမိတာပါဆုိရင္ ဒါ သူ႔တာဝန္ပဲ။

ေသြးျဖဴဥ နည္းတယ္ဆုိတာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး တစ္ခုထဲေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ တျခားအေၾကာင္းေတြ၊ ေရာဂါေတြလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ခြဲျပီး ဆရာဝန္ၾကီး လူနာနား မရွိတာလဲ ရမ္းအျပစ္ေျပာလုိ႔ေတာ့ မရဘူး။ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္က ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွာ အဓိက တာဝန္ယူရမယ္။ ခြဲခန္းထဲက ထြက္ျပီးရင္ လူနာကုိ တျခား တာဝန္က်ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ သူ လႊဲရမွာပဲ။ သူ ဆက္ခြဲစိတ္ေပးစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိဦးမယ္ေလ။ လူနာရွင္က ကုိယ့္လူနာနားမွာပဲ ဘယ္မွမသြားဘဲ တစ္ေနကုန္ ေနေစခ်င္ရင္ေတာင္ သူ ေနေပးဖုိ႔ တာဝန္မရွိဘူး။

Unknown said...

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမေလး ဗုိက္နာ၇ာကေန သတိလစ္သြားလုိ႔ ေဆးရံုတင္ရတာ SSC မွာပဲ။ အစားမွားတယ္ မတည့္တာေတြ စားတယ္လုိ႔ပဲ မိဘက ဇြတ္ေျပာေနတယ္။ အူအတက္ေရာင္တယ္ထင္ျပီး ဆရာဝန္ေတြက ခ်က္ခ်င္းခြဲတယ္။ ခု ဆရာဝန္ၾကီးေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ။

ခြဲလုိက္ေတာ့ အူအတက္က အေကာင္းၾကီး။ ၾကိဳတင္ခန္႔မွန္းခ်က္ လံုးဝ မွားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း မခြဲမိရင္၊ ဗုိက္မဖြင့္မိရင္ လူနာေသျပီ။ အစားမွားျပီး ဗုိက္နာတာပါလုိ႔ မိဘေတြ အတင္းျငင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳမေလးက ectopic praganancy သားအိမ္ျပင္ပမွာ သေႏၶတည္ေနတာ အထဲမွာ အေျခအေနလြန္ေနလုိ႔ သားအိမ္ပါ ထုတ္လုိက္ရတယ္။

ဆုိခ်င္တာကဗ်ာ။ ေစတနာနဲ႔ လူနာ အသက္မဆံုးရႈံးေအာင္ ခ်က္ခ်င္း လုပ္ေပးတာ၊ တာဝန္ယူတာကုိ အသိအမွတ္ မျပဳဘဲ ဟင္းဟင္း...မွားရဲမွားၾကည့္..ဆုိေတာ့။ ေဆးခန္းက နစ္နာေၾကး တစ္ျပားေတာင္ မေပးရဘူး။ သတိေပးခ်က္ေလးပဲ စတိ ခံလုိက္ရတယ္။ ေစတနာနဲ႔ လူ႔အသက္ အျမန္ကယ္ဖုိုိ႔ ၾကိဳးစားမိတဲ့ ဆရာဝန္ၾကီးမွာေတာ့...။ ကယ္ခ်င္ဦးဟဲ့ လူ႔အသက္။ လုပ္ခ်င္ဦးဟဲ့ အခ်ိန္မီ။ စိတ္မပူတတ္ဘဲ ေန႔ေရႊ႔ညေရႊ႔နဲ႔ အခိ်ိန္ဆြဲေနရင္ သူ႔ေခါင္းေပၚ က်မွာမဟုတ္ဘူး။

tint said...

a and nu thwe
တေပါင္းတည္းဘဲေျဖပရေစ
ကၽြန္ေတာ္တဦးထဲ သေဘာကေတာ့ ဒီျပသနာမွာ ပါ၀င္လာရတာဟာ ဗမာျပည္မွာလဲ သူ ့ လမ္းစဥ္နဲ ့ သူ ရွိပါတယ္ ။ အဂၤလန္လဲ သူ ့လမ္းနဲ ့သူပါ
အဲလို လမ္းစဥ္ေတြရွိရာမွာ တျခားဆရာ၀န္ေတြအပါအ၀င္ အျပင္လူေတြဟာ ေက့စ္တခုကို လႊတ္ေစ အျပစ္ခ်ေစ ဆးံုျဖတ္မရပါဘူး ။ သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရွိသူေတြက အခ်က္အလက္ကို ၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္ . ။ အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ ့ အဓိက တင္ျပလိုခ်က္ပါ
ခုလဲ သက္ဆိုင္ရာ ေဆးေကာင္စီက စစ္ေဆးတယ္ ။ သူတို ့ထိုက္သင့္တယ္ထင္သလို အျပစ္ေပးတယ္ ။ ဒါကို ကာယကံရွင္ေတြက မေက်နပ္ရင္ အယူခံတင္ရပါတယ္ ။ ဒါဟာ လမ္းအတိုင္းသြားတာပါ ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့က ေက့စ္အေသးစိတ္မသိသမွ် ဘာမွဆံုးျဖတ္မရပါဘူး ဗ်ာ ။ က်န္တဲ ့ ညီအကိုေတြလဲ တသေဘာထဲ ရွိမယ္လို ့ယံုၾကည္ပါတယ္ ။

Anonymous said...

ကြ်န္ေတာ့စာ နဲ႔ဆက္ျပီး ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးသူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ စ်ာန္၀င္ရင္ ၀င္ေဆြးေႏြးပါမယ္။

Mr.President(saint) said...

thank for every article which gives me much knowledge about sexulism, i do hope for other layman to read these one.
With thank a trillion,
nat shin maung