(ဗိုလ္) လိုေျပာတာေပါ့ေလ။ သူတို႔သံုးတဲ့ စကားလံုးက (ဗက္ခ်္-ေအာ္-နန္းဗက္ခ်္)။ ကြ်န္ေတာ့္လူက ပဌမခရီးထြက္ရတာမို႔ အဓိပၸါယ္ကို အလြယ္ႏွင့္ မေကာက္ႏိုင္ပါ။ သူတို႔ အသံထြက္ကလဲ သိတဲ့အတိုင္း။ Non (နန္း) ဆိုသည္မွာ အႏုတ္သေဘာ၊ မပါ-မရွိတဲ့သေဘာလို႔ ေကာင္းေကာင္း သိထားယံုမက အိႏၵိယႏိုင္ငံသားအမ်ားက အသား မစားေၾကာင္းလည္း သိထားတာမို႔၊ (နန္း) ကို မေရြးဘဲ၊ (ဗက္ခ်္) လုပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အမွန္ ဒီေကာင္က အလြန္ အသားစားၾကဴးသူပါ။ လာေပးေတာ့ အာလူး၊ ပဲဟင္း ႏွဲ႔ ရိုတီး။
(ဗက္ဂ်ီ) လို႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ အသားမစား-အသီးအရြက္စားျခင္းဟာ ဘာသာေရးသာမက က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္လည္း အက်ိဳးမ်ားေစတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သုေတသန အသစ္တခုအရ စားေသာက္မႈျပႆနာ ရွိတာကို ေတြ႔လာရတယ္။ ဒီႏွစ္ ဧျပီလ အေမရိကန္ အေျခစိုက္ ဆီးခ်ိဳအသင္းကေန လူေပါင္း ၂၅ဝဝ ေက်ာ္ကို သုေတသန လုပ္တာတဲ့။ သိတဲ့အတိုင္း သူတို႔အေမရိကားမွာက အစာေရစာ မဝလင္တဲ့ျပႆနာ မရွိေပမဲ့၊ (အိုဗာဝိတ္) က တကဲ့ဒုကၡ။ ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕က သက္သတ္လြတ္နည္းကို သံုးၾကည့္တယ္ေပါ့။ ဘာေတြ႔လာလဲဆိုေတာ့ ျမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ (ဗက္ဂ်ီ) ေတြမွာ ႏွစ္ဆ၊ လူငယ္လူရြယ္ (ဗက္ဂ်ီ) ေတြမွာလည္း ႏွစ္ဆနီးပါး၊ က်န္းမာေရးအရ မသင့္သည့္နည္းမ်ားကို သံုးခဲ့ၾကသည္လို႔ ေတြ႔ရွိရသတဲ့။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ Binge eating ဟုေခၚတဲ့ တခါစားရင္ အမ်ားၾကီး စားတဲ့အက်င့္တဲ့ဗ်ာ။
အစားၾကဴးေရာဂါဆိုတာ ရွိသဗ်။ သဲထိတ္ရင္ဖို ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနရင္း လက္ထဲက အာလူးေၾကာ္ အထုပ္ၾကီး တထုပ္လံုး အမွတ္မထင္ ကုန္စင္ေအာင္ စားတာလဲ ဒီစာရင္းထဲ ထည့္ႏိုင္တယ္။ တကယ္ကို အစားျမင္ မေနႏိုင္ေအာင္စားတဲ့ အဆင့္ေရာက္ရင္ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ရတဲ့ ေယာက္်ားတေယာက္ တေန႔မွာ ကလိုရီ ၃ဝဝဝ ထက္ပိုမလိုပါ။ (ဘင့္ခ်္)သမား တေယာက္ဟာ ကလိုရီ တစ္ေသာင္း-ႏွစ္ေသာင္း စားႏိုင္တယ္ဆိုဘဲ။
အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ အဝလြန္၊ အစားလြန္ေတြကုဘို႔ အထူးကုအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ရတယ္။ စိတ္အထူးကုလဲ ပါရတာေပါ့။ သူစားတာ သူမ်ား မသိေအာင္ ဆိတ္ကြယ္ရာေနရာ ရွာရတာတို႔၊ စားျပီးသား ပန္းကန္ခြက္ေယာက္၊ ပုလင္းခြံ-ဘူးခြံ ဖြက္ရတာတို႔၊ အစားျမင္ ငန္းငန္းတက္ ျဖစ္ခ်င္တာတို႔ဟာ အမူအရာကအစ ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ သူတို႔ကို ဗမာလိုဖတ္တတ္ရင္ ဒါေလးဖတ္ခိုင္းလိုက္ေနာ္။
တခါက ကြ်န္ေတာ္ ေဒလီကေန ဘံုေဘ (မြန္ဗိုင္လို႔ မေျပာင္းခင္ကပါ) ကို မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားရပါတယ္။ ဘံုေဘ အနားက ဓမၼဂီရိကို အသြားေပါ့။ ဆရာၾကီး ဂုန္အင္ကာရဲ႕ဝိပႆနာ-ဓမၼရိပ္သာ ဌာနခ်ဳပ္ရွိရာပါ။ ရထားေပၚမွာ ဓမၼမိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ သူက ဟာ႕႕႕ဓမၼဂီရိ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဆယ္ရက္စခန္း သူဝင္ျပီးျပီတဲ့။ အိႏၵိယမွာက ဗုဒၶဘာသာ သိပ္ထြန္းကားတာ မဟုတ္လို႔ ကုလားတေယာက္ အခုလို ဝိပႆနာစခန္းဝင္တာ ၾကားရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ကို ဝမ္းသာ ပီတိျဖာသြားတယ္။ အိႏၵိယ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အမ်ားစုက ငါးပါးသီလ သိခ်င္မွသိမယ္၊ ေဒါက္တာအမ္ဘာကာ ကိုေတာ့ ဘုရားလို ၾကည္ညိဳၾကတာကလား။
ကြ်န္ေတာ့္ ခရီးသြားမိတ္ေဆြက ဗုဒၶဘာသာေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူတို႔ဆီမွာ ဇာတ္နိမ့္ေတြဘဲ ဗုဒၶဘာသာ ဝင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေျပာရင္း ေျပာရင္းနဲ႔မွ သူ ဝိပႆနာစခန္း ဝင္ရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ အစစ္ကို သိလာရတယ္။ သာဓုေခၚေပေတာ့ဗ်ိဳ႕။ ဆယ္ရက္ လံုးလံုး ဥပုသ္ေစာင့္ရ၊ သက္သတ္လြတ္ တနပ္သာ စားရတာေၾကာင့္ သူ႔ကုိယ္အေလးခ်ိန္ ေလ်ာ့ခ်င္လို႔တဲ့။ သူ႔ဗိုက္ တကယ္ က်သြားခဲ့ပါသတဲ့ဗ်ာ။ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာ၊ အစားေလ်ာ့၊ ဝိတ္ခ်ဘို႔ ဝိပႆနာစခန္းဝင္ၾကစို႔။
Dr. တင့္ေဆြ
၇-၄-ဝ၉
Posts
No comments:
Post a Comment