ကာလ္ခ်ာေရွာ႔ခ္ကို ရင္ဆိုင္ရန္ နည္းလမ္း အခ်ိဳ႕
- ပထမဆံုး အေနနဲ႔ ကိုယ္ ခံစားေနရတာက ကာလ္ခ်ာေ႐ွာ့ခ္ရဲ႕ လကၡဏာေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ သတိျပဳမိဖုိ႔ လိုပါတယ္။
ခံစားရေလ့ရွိတဲ့ လကၡဏာေတြက
- အိမ္လြမ္းတာ
- အထီးက်န္တယ္လို႔ ခံစားရတာ
- အလြန္အကၽြံ အိပ္တာ၊ (ဒါမွမဟုတ္) ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္တာ
- စိတ္ဓာတ္က်တာ
- ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ၿပီး ခြန္အား မရွိေတာ့သလို ခံစားရတာ
- လူမႈေရး ကိစၥရပ္ေတြကို ေရွာင္တာ
- အလြန္အကၽြံ စားတာ (ဒါမွမဟုတ္) စားခ်င္စိတ္ မရွိတာ
- ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာေဒသ အေပၚမွာ အဆိုးျမင္၊ စိတ္တိုမႈေတြ ျဖစ္ေနတာ
- စိတ္တိုလြယ္တာ
- ပ်ိဳ႕ခ်င္၊ အန္ခ်င္ေနတာ
- ေခါင္းကိုက္တာ
စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
- ေနာက္ထပ္ နားလည္သင့္တာက ဒီလို ခံစားရတာ ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္လို ေနရာေဒသ အသစ္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းတဲ့ သူေတြတိုင္း ခံစားေနရတဲ့ အရာ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီခံစားရမႈ အၿမဲတမ္း တည္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုကို ေရာက္တဲ့အခါ ပတ္
၀န္းက်င္ အသစ္နဲ႔ ေနသားတက် ျဖစ္လာၿပီး ႀကံဳေတြ႔ေနရတာေတြကို ႏွစ္သက္ လက္ခံႏိုင္လာမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒါဟာ သူမ်ားကို ေျပာျပလို႔ ျဖစ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု၊ အျခားသူေတြ နားလည္လက္ခံ ေပးႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုဆိုကို သတိျပဳမိဖို႔ လိုပါတယ္။
- ကိုယ့္ မူရင္းေဒသမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္ အားလံုးကို အီးေမးလ္ပို႕ရင္း ကုန္ေစတာ၊ ဂ်ီေတာ့ခ္ ထဲမွာ ကုန္ေစတာ၊ ကိုယ့္ မူရင္းေဒသ အေၾကာင္းေတြကို ဖတ္ရင္း ကုန္ေစတာ မ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။
- ကိုယ့္ေဒသက လူေတြနဲ႔တင္ ဆက္သြယ္ မေနဘဲ တျခား ႏိုင္ငံက သူေတြနဲ႔ဲလဲ ႀကိဳးစားၿပီး မိတ္ေဆြ ဖြဲ႔ပါ။ ေရာက္ရွိရာ ေဒသက သင္ယူမႈ အသစ္ေတြကို ရရွိဖို႔အတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါႏိုင္ပါတယ္။
- ေလ့က်င့္ခန္း ျပဳလုပ္ပါ။ အဲဒါက ပူပန္မႈေတြကို ေလ်ာ့က်ေစႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေကာင္း တစ္ခုပါ။
- ကိုယ့္မူရင္းေဒသက အစားအစာမ်ိဳး ၀ယ္ယူ ရရွိႏိုင္မယ့္ ေနရာမ်ိဳးေတြကို ရွာပါ။
- စိတ္ထိုင္ညစ္ေနမယ့္ အစား အျပင္ထြက္ၿပီး တစ္ခုခု လုပ္ပါ။
- ကိုယ့္ စိတ္ထဲမွာ မေသမခ်ာ ျဖစ္ေနတာေတြ ခံစားေနရတာေတြကို ခ်ေရးပါ။ ခ်ေရးတဲ့ အက်င့္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ဖုိ႔၊ အဲဒီအေျခအေနက ေက်ာ္လႊားသြားဖုိ႔ အမ်ားႀကီး အကူအညီ ေပးႏိုင္ပါတယ္။
- ၀ါသနာ ပါတဲ့ အရာတစ္ခုခုကို လုပ္ပါ။ ဥပမာ- ဘေလာ့ဂ္ ေရးတာ၊ ပန္းခ်ီဆြဲတာ၊ ကဗ်ာေရးတာ စတာေတြ
- ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဘာသာေရး အလုပ္ေတြကလဲ စိတ္သက္သာရရဖုိ႔ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ - ဆုေတာင္းတာ၊ တရားထိုင္တာ
စာဖတ္သူေတြဆီက ေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေလးေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ရွိရင္လဲ ျပန္မွ်ေပးေစလိုပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
( စာကုိး -
http://www.harzing.com/cultshock.htm က အဓိက ယူထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ရွာလို႔ မေတြ႔ေတာ့တဲ့ အရင္က ဖတ္ထားတာေတြကိုပါ ျပန္ထည့္ထားပါတယ္။)
Posts
11 comments:
ဒီေဆာင္းပါးမွာ ပါတဲ့ လကၡဏာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကံဳရပါတယ္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျပီး အားမရွိေတာ့သလုိ ခံစားရတာက ကုိယ့္မွာ ေရာဂါတစ္ခုခု ၀င္တာနဲ႔ ေရာေထြး အထင္မွားတတ္လုိ႔ ဘယ္လုိ ခြဲျခားရလဲ၊ ဘယ္လုိ ျပန္ထိန္းယူရလဲ။ အိပ္ခ်ိန္ စားခ်ိန္ေတြ ပံုမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာက ျပင္ရခက္လုိ႔ ဘယ္လုိ ျပန္ၫိွယူသင့္သလဲ။
အဲေလာက္ေလး သိရရံုနဲ႔ေတာ့ ျပန္ေျဖရတာ ခက္တယ္။ အဲဒီ လကၡဏာေတြက တျခား ကိစၥေတြမွာလဲ ႀကံဳရႏိုင္တာကိုး။
ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ေရာက္ေနတာလား။ ေရာက္ေနတာက ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ။
တျခား ဘာေ၀ဒနာေတြ နဂိုက ရွိထားလဲ။
တျခားေရာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္လို႔ ထင္သလဲ။
အဲဒါေတြကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေျဖၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
ဒီေဆာင္းပါးက ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ဖတ္ၿပီး ျပန္မွ်လိုက္တာမို႔ သိပ္ေတာ့ မျပည့္စံုလွဘူး။
ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သံုးသပ္ႏိုင္ဖုိ႔ ခ်ေရးတဲ့ နည္းလမ္းကို သံုးၾကည္႔ပါ။
အဲဒါက ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ျမင္တယ္။
ကိုယ္ ဘာေၾကာင့္ အိပ္ခ်ိန္၊ စားခ်ိန္ ပံုမွန္ မဟုတ္တာလဲ။
ေကာ္ဖီနဲ႔ ကဖင္းပါတာေတြ ေသာက္ေနတာ မ်ားလား။
မ်ားရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္ေလွ်ာ႔ ၾကည့္ပါ။
အစားအေသာက္ကေရာ အာဟာရ ျပည့္၀သလား။
အာဟာရ သံုးအုပ္စုလံုး ပါေအာင္ စားျဖစ္သလား။ (အသားဓာတ္၊ ကစီဓာတ္ နဲ႔ အသီးအရြက္ အသီးအႏွံ )
တစ္ခုခု လံုေလာက္ေအာင္ မစားျဖစ္ရင္ အာဟာရဓာတ္ခ်ိဳ႔တဲ႔ၿပီး အားနည္းလာႏိုင္တယ္။
အရက္တုိ႔၊ ေဆးလိပ္တို႔ ေရာ ေသာက္လား။
အဲဒါေတြကလဲ ပင္ပန္းေစ၊ ေမာေစႏိုင္တာပဲ။
အဲဒီမွာ ေျပာထားသလုိပဲ စိတ္တည္ၿငိမ္မယ့္ ဘာသာေရး လုပ္ငန္း တစ္ခုခု ( ကၽြန္မက တရားထိုင္တာကို ႀကိဳက္တယ္) ပံုမွန္ မျဖစ္မေန ဘယ္မိနစ္ ေန႔စဥ္လုပ္မယ္လို႔ သံႏၷိဌာန္ခ်ၿပီး လုပ္တာမ်ိဳး လုပ္ၾကည့္ပါလား။
ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္လဲ အခု လုပ္ၾကည့္ေနေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ သက္သာတယ္။
အမွန္တကယ္ ကာလ္ခ်ာေရွာ႔ခ္ဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ္ ျဖစ္ေနတာေတြကို သတိျပဳၿပီး၊ အဲဒီမွာ ေျပာထားတဲ့ သက္သာရာ ရႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြကို ႀကိဳးစားၾကည့္ရင္း ၿပီးဆံုးသြားမယ့္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ရမွာပါပဲ။ အခ်ိန္က ကုစားသြားမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ကၽြန္မလဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါ။
ကာခ်ာ ေရွာ့ ကေတာ့ ႏိုုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာတိုုင္းခံစားၾကရမွာပါဘဲ။ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့ ျမန္မာေတြ ေရာ ျမန္မာျပည္လာ ေနတဲ့ ႏိုုင္ငံျခားသားေတြလည္း ခံစားၾကရမွာပါဘဲ။ ဘုုံေပ်ာက္ေရာဂါဆိုုပါေတာ့။ ေနသားက်ေနတဲ့ေနရာကေန အသြင္မတူတဲ့ေနရာေတြမွာ ေ၇ွာ့ရိုုက္မႈေတြျဖစ္ကုုန္တာပါဘဲ။
ဘေလာ့ ေရး တာ ေတာ့ သက္သာေပမဲ့ လက္ရွိ ပါတ္ဝန္းက်င္နဲ ့ေဝးသြားျပန္လိမ့္မယ္။
ေလ့က်င့္ခဏ္းလုုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ကလူေတြနဲ ့ဆက္ဆံေလ့လာတာလည္းေကာင္းပါတယ္။
ေပ်ာ္ရာမွာ မေန ရ ေတာ္ ရာမွာေနရသူေတြအတြက္ ေရာက္ရာ အရပ္ မွာ ေနသားက်ေအာင္က်ိဳးစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ျဖန္႔ေဝေပးတာေက်းဇူးပါရွင္--
Hello i am one of ur fun ! I like ur post and read when i got opportunity. I also froward ur blog post at our social site http://mmarmydoctor.ning.com but i didn't take any authority from you.I am sorry about that. Somebody told me that i am guilty about posting ur blog without your permission at our site.I wrote my apology at Cbox and Ko ye Mon said " u can posted our blogs but u have to mention the original writer's name and identity '". last 2 days ago i posted ur blog at our site without ur identity . So i invite u to our site .Its small and inexperience ones.I hope u to forgive me
>မေမဘားမားေရ
ကၽြန္မ တစ္ခုေတာ့ ေျပာပါရေစ။
ညီမေလး တစ္ေယာက္က IEC နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရးေပးပါလို႔ ေျပာထားေတာ့ အဲဒီ သေဘာတရားေလကို အစပ်ိဳးတဲ့ သေဘာလဲ ပါတာေပါ့ေနာ္။
" ဘံုေပ်ာက္ေရာဂါ " ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းက နာမည္ဆိုး သတ္မွတ္ျခင္း (putting stigma ) လို႔ ခံစားမိပါတယ္။
အဲဒီလို အဆိုး ျမင္၊ အဆိုး နာမည္တပ္ခံရမယ္ဆိုရင္ ခံစားရတဲ့သူေတြက ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျဖစ္ေနတာေတြကို ၀န္ခံရ ပိုခက္လာပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ျပႆနာေတြက ပိုႀကီးမားသြားတတ္ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ အသိပညာေပးတဲ့အခါမွာ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္းေလးေတြကိ အေရးပါပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ခံစားရသူကို အျပစ္တင္ဖို႔ ဆိုတာ လြယ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြက ဘာကိုမွ ပိုေကာင္းမလာေစႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ေဆြးေႏြးတာပါေနာ္။
ျပန္ေဆြးေႏြးလို႔ ရပါတယ္။
>မသက္ဇင္
welcome ပါ။
လာပဲ မဖတ္ဘဲ အျမင္ေလးေတြလဲ ျပန္မွ်ေပးပါအံုး။
>(ကို (သို႕) မ) ေတာက်ီးဂန္းေရ
ယူလို႔ ရတယ္လို႔ အစကတည္းက ေျပာၿပီးသားပါ။
နာမည္ေလး ျပန္ထည့္ေပးဖုိ႔ပဲ ေတာင္းဆိုတာပါ။
စာေရးသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတၱပဲ ဆိုပါေတာ့။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီwebsite က ယူတယ္ဆိုတဲ့ link ကေလးပါ ထည့္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။
ခြင့္က လႊတ္ၿပီးသားပါ။
အခုလို လာေရးေပးတာလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
လာလည္ႏိုင္ေအာင္လဲ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။
ကိုေတာက်ီးဂန္းေရ
ဒီဘေလာက္မွာ ေရးထားတာေတြကို ျပန္ၿပီး ျဖန္႔ေ၀ေပးေတာ့ ဖတ္ရတဲ့လူေတြ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေကာင္းပါတယ္။ ဆက္လုပ္ပါ။
အဲဒီလို ျပန္တင္တိုင္းလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခြင့္ေတာင္းစရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။ မကြ်န္းေျပာသလို ... ဘယ္သူေရးထားတာ၊ ဘယ္ကယူၿပီး ျပန္တင္ပါတယ္ လို႔ ထည့္ေပးရင္ ၿပီးပါတယ္။
အဆင္ေျပပါေစ။
မ်က္လံုးေတြ စင္းစင္းျပီး အလိုလိုေနရင္း မ်က္ခြံေညာင္းသလုိ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ၊ ၾကာၾကာ ျပဴးမထားႏုိင္ဘဲ မ်က္စိေမွးထားရတာကုိ ဆရာဝန္က မ်က္လံုးအတြင္းနဲ႔ မဆုိင္ဘဲ အာ႐ံုေၾကာ အားနည္းတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ မ်က္စိကုိလဲ စစ္ၾကည့္ျပီးပါျပီ။
မ်က္လံုးက အေမွာင္ထုထဲမွာေနရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ မ်က္စိမဖြင့္ဘဲ မိွတ္ထားရင္ သက္သာပါတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္ျပည့္ ေနဖုိ႔ကလဲ မျဖစ္ႏုိင္လုိ႔ပါ။ မ်က္႐ုိးလဲ ကုိက္လာပါတယ္။ ျမင္အားကေတာ့ မ်က္စိတစ္ဖက္က ဘာမ်က္မွန္မွ မလုိတဲ့ အေကာင္းပါ။
ဆရာဝန္နဲ႔ ခဏခဏ ထပ္ေတြ႔ဖုိ႔လဲ မလြယ္လုိ႔ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာေဆးေသာက္ရမလဲ ညႊန္ၾကားပါခင္ဗ်ား။
ကၽြန္မ ပို႔စ္ေအာက္မွာ လာေမးတာဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ေျဖရမယ့္ တာ၀န္လို႔ ထင္မိတာနဲ႔ သိသေလာက္ ေျဖမယ္ေနာ္။
မ်က္စိ ဆရာ၀န္ေတာ့ မဟုတ္ဘူ။
ေမးခ်င္တာက သြားျပေတာ့ သူက ဘာေျပာသလဲ။
ေျပာတာေလးေတြကို လုပ္ဖို႔။
ကြန္ပ်ဴတာ ၾကည့္တာ မ်ားသလား။
စာဖတ္တာ မ်ားသလား။
အဲဒါေတြေၾကာင့္ မ်က္လံုး ၾကြက္သားေတြ ေညာင္းလြန္းတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
လုပ္သင့္တာက အၿမဲတမ္း ၾကားထဲမွာ ခဏရပ္ဖို႔ သတိရပါ။
ဆက္တိုက္ႀကီး စာဖတ္တာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ၾကည့္တာ မလုပ္ပါနဲ႔။
တစ္မ်က္ႏွာေလာက္ ဖတ္ၿပီးရင္ စာအုပ္၊ ကြန္ပ်ဴတာက မ်က္လံုး ခြာၿပီး ခပ္ေ၀းေ၀းကို လွမ္းၾကည့္ေပးပါ။
အစိမ္းေရာင္ေတြကို ၾကည့္တာ ေကာင္းတယ္။
ေက်ာင္းစိမ္း ထမိန္ေတြကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
စိမ္းစိမ္းစိုစို အပင္ေတြ၊ အရြက္ေတြ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ဒီေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
တျခားသူေတြလဲ ျဖည့္ေျပာေပးပါအံုး။
ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ျမန္မာျပည္က ေတာသားဆရာ၀န္ေတြအတြက္ေတာ့ culture shock ဆိုတာ ရခ်င္လြန္းလို႕။ မရရေအာင္ tuition ေတြတက္ scholarship ေတြ တင္ usmle,AMC တို႕ကိုေျဖဖို႕ၾကိဳးစားရေသးနဲ႕။ culture shock ဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားသြားမွ မဟုတ္ဘူး၊ ျပည္တြင္းမွာလည္း ရႏိုင္တယ္ဗ်ာ၊ ေက်ာင္းျပီးျပီးခ်င္း ဆရာ၀န္ေတြရေနၾကတာ။ occupational shock ေပါ့။ culture shockမွာ ရတဲ့ အဆင့္ ၅ ဆင့္ အတိုင္းပဲေလ။
ဟုတ္ကဲ့။
ျပည္တြင္းမွာ ရခဲ့တဲ့ culture shock ကေလး အေၾကာင္းလဲ ကၽြန္မ စာတိုကေလး ေရးဖူးပါတယ္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂ရက္ေန႔ ၂၀၀၄ခုႏွစ္ထုတ္ အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္ ထဲမွာပါ။
ေခါင္းစဥ္က ကာလ္ခ်ာေရွာ့ခ္ပါပဲ။
စေကာလားရွစ္ရခ်င္ရင္ ဆက္သာ ႀကိဳးစားပါ။
အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
ပိစပ္ရြက္အေၾကာင္း ပို႔စ္ကေလးကို ဒီမွာ ျပန္တင္ေပးပါလား။
ကၽြန္မကို လာေျပာေန၊ ေမးေနၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။
အဲဒါေလးက လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
Post a Comment